Co nie co o podróżach, które już za nami.. Cz.5: Pierwszy raz poza Europę - Sri Lanka

Rajskie plaże na Sri Lance

Europa, Europą, ale nadszedł czas w końcu także wyjechać gdzieś dalej :). Niestety sprawy tak się potoczyły, że do końca nie wiedzieliśmy kiedy urlop będziemy mieli i mimo wielu tygodniu wyszukiwania jakiś ciekawych opcji wylotu (szukaliśmy między innymi lotów do Malezji czy Zanzibaru), to żadnej kuszącej oferty nie udało się złapać i dopiero na kilka dni przed wylotem padła decyzja gdzie jedziemy. Udało się znaleźć w miarę dobrą ofertę na Sri Lankę.
Kupując bilety pierwszy raz tak daleko, nie zdawaliśmy sobie jeszcze sprawy co Nas czeka w drodze.. i przy zakupie kierowaliśmy się głównie ceną.. Sporą niedogodnością okazały się jednak później przesiadki.. W krótkim czasie przygotowaliśmy więc plan na wyjazd, rezerwując przez portal booking.com pierwszy nocleg. Wydawało Nam się, że sprawdziliśmy też mniej więcej w jaki sposób korzystać z transportu publicznego, bo tylko z niego zamierzaliśmy korzystać. Nadszedł jednak czas wyjazdu i weryfikacji Naszych pomysłów..
Wylot z Wrocławia do Kijowa linią lotniczą Wizzair, oczywiście zabraliśmy ze sobą tylko bagaże podręczne. Na Ukrainie mieliśmy cały jeden dzień i noc na przedostanie się z jednego lotniska na drugie. Pierwsze godziny postanowiliśmy spędzić więc w centrum miasta i rozejrzeć się po okolicy m.in. widzieliśmy słynny Majdan. Pogoda Nas nie rozpieszczała, gdyż podczas spacerowania ulicami Kijowa rozpoczęła się wielka ulewa.. dlatego dłuższe błąkanie się z plecakami nie miało sensu, więc po zjedzeniu ukraińskich przysmaków w polecanej jadłodajni, udaliśmy się do Boryspolu, gdzie mieliśmy nocleg, z którego blisko już było do lotniska następnego ranka.
Z Kijowa mieliśmy przelot do Dubaju liniami Air Asia oraz dalej z Dubaju do Kolombo tą samą linią. Na miejsce dotarliśmy o 3-4 nad ranem.. i wtedy się zaczęło.. Jeszcze zanim wyszliśmy z lotniska, już zostaliśmy ''zaatakowani'' przez kilku lokalnych pracowników namawiających do wymiany waluty w ich kantorze. Waluta wymieniona, wychodzimy z lotniska - nadal jest ciemno, jest środek nocy, a przed lotniskiem totalny harmider! Mnóstwo ludzi, co chwila podbiegający do Nas kierowcy tuktuków namawiający na kurs. Przez pół godziny próbowaliśmy dowiedzieć się skąd odjedzie Nasz autobus, którym wyczytaliśmy, że powinniśmy byli pojechać. Nikt nie udzielił (bo zapewne nie chciał) nam odpowiedzi, za to kręcąc, kłamiąc, że takich autobusów nie ma albo że odjeżdżają dużo później itp. namawiali na korzystanie z ich prywatnych transportów. Czytałem na szczęście, że kierowcy tuktuków nie mówią prawdy (mimo, że niektórzy bardzo zapewniają że chcą pomóc), dlatego postanowiliśmy nie dać się wciągnąć w ich gierki i odejść od lotniska gdzie panował zgiełk. Poszliśmy więc.. na piechotę, aż do pętli autobusowej - Katunayake (do której jeździły zapewne darmowe autobusy z lotniska, ale nikt nie chciał nam powiedzieć o nich). Nie było to jednak daleko - z 2-3 km w sam raz na odpoczęcie od hałasu pod lotniskiem. Na dworcu autobusowym na całe szczęście nie było prawie nikogo i panował spokój. Od razu jeden z kierowców powiedział Nam kiedy i skąd odjedzie Nasz autobus do miejscowości Kurunegala i rzeczywiście tak się stało..

Wnętrze lokalnych autobusów jest zawsze kolorowe i świecące

Autobus zabrał Nas.. i zaczął jechać.. niby szybko, ale jakoś tak wolno.. przez każdą możliwą chyba wioskę w okolicy.. zatrzymując się co kilkaset metrów.. ludzie dosiadali i dosiadali, aż zrobił się potężny ścisk, ale i tak kolejni dosiadali.. Autobus zaczął ostro dymić, zatrzymała Nas też jakaś kontrola drogowa.. kierowca był bardzo zły, wykrzykiwał coś, a my nie wiedzieliśmy o co chodzi. Odjechaliśmy dalej, ale policyjny patrol jechał za nami i wyraźnie kazał autobusowi się zatrzymać, ale ten miał to w nosie, a raz nawet sprawiał wrażenie jakby chciał zepchnąć z drogi policyjny skuter.. Cały czas wykrzykiwał coś, aż w końcu znowu bardziej zadymiło z silnika i kierowca zatrzymał się. Z autobusu wypadła gromada mężczyzn, zaczęli się kłócić oraz przepychać między sobą.. No.. niezły początek podróży.. W końcu zapadła decyzja, że cały wypełniony po brzegi autobus musi jechać do naprawy, a pasażerowie muszą wsiąść do kolejnego autobusu, który przyjechał chwilę później ale był.. też totalnie pełen.. A my, z wielkimi torbami, w jakiejś totalne wiosce może w 1/4 naszej trasy zaplanowanej na dziś. Na szczęście w stosunku do Nas ludzie okazali się milsi i pomogli Nam wejść jakimś cudem do tego superściśniętego autobusu i ruszyliśmy dalej. Po kilku godzinach dojechaliśmy do Kurunegali. Byliśmy już nieźle wyczerpani, a to była może 1/3 zaplanowanej trasy. Na dworcu autobusowym zastał Nas znowu harmider podobny jak na lotnisku, choć tutaj już nikt nie zaczepiał Nas na każdym kroku.

Biali ludzie w niektórych rejonach nadal są atrakcję dla dzieci

Poszliśmy tylko wypić herbatę z mlekiem (choć nie to było w planie zakupu) i widząc oraz słysząc gwar na ulicy tego miasta postanowiliśmy uciekać czym prędzej w dalszą drogę. Naprawdę na pierwszy dzień klimat azjatyckiego gwaru mocno Nas przytłoczył. Wsiadamy więc do kolejnego autobusu, na szczęście niemal pustego. Gdy odjeżdżamy, w korku przez miasto co chwilę wskakują do autobusu kupcy sprzedający wszelakiego rodzaju produkty: owoce, przekąski, napoje itp. Po opuszczeniu miasta autobus wreszcie zaczął jechać szybszym tempem.
Jako, że przejeżdżaliśmy przez centralną, nieturystyczną część Sri Lanki, po drodze byliśmy dla wielu mieszkańców dużą atrakcją. Azjatyckie dzieci wpatrywały się w Nas przez kilka godzin, by w końcu odważyć się nawet z nami usiąść, zrobić sobie zdjęcia, a także poczęstować Nas różnymi przekąskami. Staliśmy się więc niejako atrakcją, a wszyscy bardzo pozytywnie do Nas podchodzili, chcieli rozmawiać (choć nie wszyscy potrafili) i zaczęliśmy powoli czuć się nieco spokojniejsi jeśli chodzi o Nasz dalszy pobyt..

Podróżowanie tuktukiem jest najszybszym środkiem lokomocji w miasteczkach

Szczęśliwie znaleziony nocleg okazał się być bardzo ładnym miejscem

Po zajechaniu na miejsce na wschodnim wybrzeżu Sri Lanki - do miejscowości Trincomalee (Trikunamalaja), postanowiliśmy pierwszy raz skorzystać z Tuktuka, aby dostać się do Naszego zaplanowanego wcześniej pierwszego noclegu na Sri Lance. Szalona jazda tuktukiem, do której przywykliśmy dopiero po kilku takich przejażdżkach przebiegła jednak bez większych problemów ale.. na miejscu okazało się, że nocleg mieliśmy zarezerwowany na poprzednią noc! :/ W pośpiechu przed wyjazdem musieliśmy przeliczyć źle dni Naszej podróży i Nasz nocleg przepadł. Gospodarz nie miał już wolnych miejsc, ale okazał się być bardzo przyjazny - zadzwonił do okolicznych miejsc i znalazł Nam miejsce w którym zostaliśmy. Było to ciut droższe miejsce, ale za to położone przy samej plaży, z małym basenem i beach-barem! Tak naprawdę cieszyliśmy się więc że trafiliśmy właśnie tam!:). Kolejne dwa dni dochodziliśmy do siebie po trudach dwudniowej podróży, kręciliśmy się po okolicznych plażach szukając ładnych widoków. Było ładnie, ale nie były to tak rajskie widoki o jakich można było marzyć.

Krowy na ulicach to norma

Rajskie widoki, a plaże puste

Te dwa dni na zaadaptowanie się i przyzwyczajenie do warunków było jednak bardzo potrzebne. Upał i wilgotność były naprawdę ciężkie do wytrzymania. Zaczęliśmy już przywykać do biegających krów po ulicach, a także do skaczących małp po drzewach. No, jak na pierwszy raz egzotyki, naprawdę było fajnie i podobał Nam się ogólnie panujący spokój w tej okolicy. Woda w oceanie była tu mimo sporych fal dość bezpieczna, dlatego korzystaliśmy z kąpieli całymi dniami. Na plaży ciężko jednak było znaleźć kawałek Sri Lanki są bardzo częstym widokiemcienia, a pojedyncze palmy pod którymi można szukać schronienia były zazwyczaj dość daleko od brzegu. O tej porze roku (lipiec) w tym rejonie panowały kompletne pustki.

Patio przed domem niemal całe obrośnięte egzotyczną roślinnością

Kolejnym miejscem w którym się zatrzymaliśmy było miasteczko Madakalapuwa w rejonie Kallady Beach. Jak się okazało nie było to najlepszym wyborem, a piękne plaże być może są w tym rejonie ale w innym miejscu. Tam gdzie my byliśmy nie spotkaliśmy ani jednego turysty, a woda w oceanie była tak niespokojna, że kąpiel była bardzo ryzykowna. Miejsce to zostało mocno poszkodowane podczas tsunami w 2004 roku o czym informują także różnego rodzaju upamiętniające tą tragedie pomniki. Nocleg, który tutaj znaleźliśmy okazał się być małym pokoikiem w domu gospodarza. Był to starszy Pan, bardzo miły i serdeczny, jednak rice&curry w jego domowym wykonaniu nie przypadło nam do gustu.. Ogródek przed jego domem wyglądał niczym dżungla, bardzo bujna roślinność oraz zapewne wiele różnych zwierząt zamieszkujących te zakamarki, przy bardzo nieszczelnych drzwiach i oknach dawały w nocy efekt nocowania pod gołym niebem. Skaczące po dachach małpy, wydające swoje dzikie dźwięki towarzyszyły Nam całą noc. W tym miejscu zatrzymaliśmy się tylko na jedną noc, co przy braku klimatyzacji było jedynym rozsądnym rozwiązaniem.

Niektóre odcinki trzeba było pokonać na piechotę

Dworzec autobusowy

Dalej na południe wzdłuż wschodniego wybrzeża wyspy przemieszczaliśmy się zgodnie z planem - tylko transportem miejskim. Z większymi i mniejszymi problemami, związanymi z głównie z tym, że autobusów jest mnóstwo ale nie do końca wiadomo co to za autobus, dokąd jedzie, kiedy i czy przyjedzie, ani czy się zatrzyma, a jak tak to gdzie. Natomiast dowiedzenie się o cenę biletu jaką będzie trzeba zapłacić za daną trasę graniczy z cudem, a jak się kilkukrotnie mieliśmy okazję przekonać kierowcy lubią doliczyć sobie wyższą kwotę od turysty niż powinien. Warto więc nawiązać rozmowę z pasażerami i poprzez nich dowiedzieć się o opłatę za przejazd. Mimo tych wszystkich małych problemów udawało Nam się przedostawać w dobrym kierunku i dojechaliśmy do Arugam Bay, gdzie mieliśmy zaplanowanych kilka kolejnych dni. Tutaj w końcu spotkaliśmy wielu innych turystów. Do tej pory byliśmy w rejonach, które nie są tak rozwinięte i popularne, a na Arugam Bay było już wszystko bardziej europejskie, a biali ludzie stanowili tutaj niemal połowę przechodniów. Podczas trzech dni w tym rejonie mieliśmy okazję próbować pływać na desce surfingowej, odwiedzić pierwsze nasze Safari (Yala National Park), a także zaznać wielu morskich kąpieli oraz korzystać z beachbarów i tutejszych restauracji. Wszystkie atrakcje i przyjemności odbywają się tutaj w bardzo pięknych sceneriach. Plażowanie na Arugam Bay było chyba najprzyjemniejszym jakie mieliśmy do tej pory okazję zaznać. Duże fale ale bezpieczna płytka woda dodawała atracyjności kąpielom, a na plaży można było zaprzyjaźnić się zarówno z małpkami jak i wiewiórkami palmowymi (pasecznik palmowy).

Napój prosto z kokosa

Plaże na Arugam Bay są przygotowane do przyjęcie turystów (leżaki, surfing, bary)

Słonik podczas naszej przejażdżki jeepem po Safari w Yala National Park

Wiewiórka palmowa

Małpka czychająca na pozostawione przez turystów rzeczy ;)

Wzgórze porośnięte krzewami herbacianymi

Przystanek kolejowy Ella

Kolejny etap naszej podróży wiódł w górskie rejony centralnej Sri Lanki, a konkretnie do miejscowości Ella, przez którą przebiegają tory kolejowe słynnej trasy widokowej. Jeden dzień w Elli spędziliśmy na odkrywaniu pól herbacianych i robieniu zakupów tego trunku. Regenerowaliśmy jednak już siły wiedząc jak ciężki powrót czeka nas kolejnego dnia. Ostatni dzień na Sri Lance spędziliśmy bowiem w pociągu na trasie widokowej Ella - Colombo. Warto na pewno pojechać tą trasę, aczkolwiek Nasza podróż trwała jakieś 8 godzin i była zdecydowanie przydługawa.. Na zwiedzanie stolicy nie było już czasu, bo mimo iż samolot mieliśmy dopiero nad ranem, to czytaliśmy, że w środku nocy może być trudniej dostać się na lotnisko transportem publicznym. Złapaliśmy więc autobus około 23:00. Mimo zapewnień, że jest to zwykły autobus, coś nam nie pasowało.. klimatyzacja i bardziej nowoczesny pojazd.. ale myśleliśmy, że może ze stolicy na lotnisko po prostu mają lepszy standard autobusy.

Jeden z wielu strumyków płynący przez wzgórza

Jak zwykle ''bileciarz'' chodził w trakcie jazdy i zbierał pieniądze od wszystkich, jednak od Nas nic nie chciał wziąć, sprawiał wrażenie jakby nie mówił po angielsku więc nie wiedzieliśmy niestety o co mu chodzi. Gdy dojechaliśmy do lotniska kierowca krzyknął Nam zawrotną cenę jak na tutejsze standardy. Widziałem, że inni po drodze płacili na pewno dużo mniej, dlatego po krótkiej dyskusji dałem tylko część kwoty którą chciał (ale na pewno i tak o dużo za dużo niż powinno być) i wyszedłem z autobusu. Nikt nas nie gonił, także zapewne chcieli Nas zwyczajnie oszukać na niemiłe pożegnanie. Kolejnych kilka godzin spędziliśmy na lotnisku, co jak wiadomo nie należy do największych przyjemności, a następnie mieliśmy lot powrotny linią Air Asia przez Dubaj do Kijowa. W Kijowie zdążyliśmy jeszcze odwiedzić wcześniej znalezionego McDonalda w Borispolu, a następnie lecieliśmy najmniejszym do tej pory samolotem linii Ukrainian Airline do Warszawy. No i następnie regenerowaliśmy się kilka dni, ale to chyba po podróży na własną rękę jest standardem. ;)

Widoki z pociągu na trasie Ella - Colombo

P.S.
 Gratisowo dorzucam trochę zdjęć z kategorii food :)

Klasyczne śniadanie dla turystów

Śniadanie w wersji Marokańskiej

Przekąska w postaci tortilli z hummusem

Słynne Rice&Curry z różnymi dodatkami :)

Herbata ze Sri Lanka - tak! zawsze i wszędzie!:)

Co nie co o podróżach, które już za nami.. Cz. 4: Autostop, podróżowanie w pojedynkę, nocowanie na dziko

Autostop i podróżowanie w pojedynkę.. - Chorwacja / Węgry + Erasmus w Pradze.

Kolejnym już trzecim moim wyjazdem studenckim był 4 miesięczny pobyt w czeskiej Pradze. Studia na wydziale wychowania fizycznego wyróżniały się organizowanymi kursami w formie krótkich obozów. Dzięki temu spędziłem kilka dni na wspinaniu się po skałkach, jeżdżeniu i bieganiu na nartach, a także na obozie team buildingowym z wieloma różnymi atrakcjami terenowymi. Sam pobyt w Pradze był również bardzo udany, życie w tym mieście uważam za naprawdę przyjemne. Duża ilość fajnych parków, dobra komunikacja miejska, fajne zabytkowe miejsca, a także wiele możliwości wieczornych imprez czy poprostu miejsc gdzie można fajnie spędzić czas ze znajomymi (koncerty, wystawy, wydarzenia plenerowe itp).

Plecak - mój jedyny kompan w podróży

 

Pod koniec pobytu w Pradze, wraz z ekipą poznaną na Erasmusie narodził się pomysł wspólnego wyjazdu w cieplejsze rejony Europy.. Do dziś z wielkim sentymentem wspominam podróż do Chorwacji, głównie ze względu na to że pierwszy etap pokonać musiałem zupełnie sam, a droga była długa i wyboista.. Na fali wcześniejszych, pozytywnych doświadczeń wycieczkowych, nabrałem dużo odwagi, a że znajomi z Erasmusa jechali grupą na wycieczkę po Chorwacji to postanowiłem nie wahać się ani chwili. Zaraz po weselu w Poznaniu, na które musiałem przyjechać, postanowiłem dojechać samodzielnie do Chorwacji, a mój spontaniczny pomysł z zapakowaniem plecaka i ruszeniem przed siebie autostopem po prostu zacząłem realizować.. Nigdy wcześniej nie jechałem autostopem (no oprócz jakiegoś krótkiego odcinka razem z kimś), dlatego miałem wiele obaw i wątpliwości. Czasu na zastanawianie się jednak nie było. Aby nieco przyspieszyć moją podróż postanowiłem podjechać pociągiem bliżej granicy polsko-
czeskiej i dopiero w dalszą trasę jechać autostopem. Brak doświadczenia pokierował mnie do Kłodzka.. co jak się okazało nie było dobrym wyborem, bo trasa do Czech stamtąd nie jest żadną główną drogą i samochody kursowały bardzo rzadko.. Wydawało mi się, że nie jest wcale źle, nie oczekiwałem jakoś bardzo długo w jednym miejscu, jednakże wszyscy którzy tamtędy przejeżdżali byli mieszkańcami okolicznych wiosek i pokonanie pierwszych 100 km zajęło mi cały dzień, zaliczając co najmniej 15 różnych samochodów.
Nadchodził zmrok, a ja dojechałem zaledwie na obrzeża Ołomuńca (a planowałem dojechać do Wiednia..). Wrażenia targającego człowiekiem gdy znajduje się sam, w kompletnej du..ie, przy nadchodzącej nocy, na jakimś rozjeździe autostrad, nie widząc żadnych budynków nawet.. - to naprawdę nie do opisania co człowiekowi przez myśli przechodzi. Na autostopa nie widziałem szans, bardzo mocno rozważałem (wraz z nadchodzącym zmęczeniem i ciemnością) rzucenie się w śpiwór w krzaki kilka metrów od autostrady i przeczekanie do rana.. ale cóż ludzie pisali, że zawsze takie miłe rzeczy ich spotykają w podróży stopem, a ja już pierwszej nocki mam spać w tak beznadziejnym miejscu?. Postanowiłem ruszyć w stronę miasta Ołomuńca. Dotarłem do osiedla, z końcowym przystankiem tramwajowym. Było już po 21.. Postanowiłem w złości na to jak mało trasy pokonałem, pojechać na dworzec i zabrać jakiś pociąg lub autobus w dalszą trasę.. Jakież rozczarowanie mnie spotkało gdy dojechałem o 22:10, a jak się dopiero wtedy okazało ostatnie jakiekolwiek transporty odjechały o 22:00.. Kolejny raz bezradność, złość i brak pomysłu co robić..

Pierwszy nocleg pod chmurką..

Nocleg na niewielkim dworcu wraz z bezdomnymi? Zapach nie zachęcał.. Co ze sobą zrobić, dochodzi 23, w obcym mieście bez pomysłu, ale totalnie zdeterminowany by nie marnować pieniędzy na nocleg. Nie wiem co mną pokierowało, postanowiłem wrócić na pętle tramwajową z której przyjechałem - pomyślałem, że rano stamtąd będę miał szanse złapać dalszy transport, a nocleg także jakoś bardziej przemawiał za mną na odludziu, z dala od cywilizacji, aniżeli w środku miasta pomiędzy bezdomnymi. Wróciłem.. błąkałem się jakiś czas pomiędzy halami na obrzeżach miasta.. nadeszło zmęczenie.. położę się na trochę, muszę odpocząć.. nie będę rozbijał namiotu, żeby nie wzbudzać podejrzeń i w razie czego być gotowy do szybkiej ewakuacji.. karimata, śpiwór jest jakiś ładny połać trawy, wydaje się ciemno, nie będzie mnie widać.. położyłem się około 2 w nocy.. O 5 obudziłem się, a kilka metrów obok mnie skakała sobie sarenka. Rozglądam się po okolicy - masakra, zupełnie inaczej to miejsce wyglądało w nocy!, a ja na połaci trawy, pomiędzy jakimiś halami, widoczny z każdej możliwej strony! Sic! Czas się stąd zbierać. Ołomuniec jednak okazał się pechowym miejscem, kilka godzin spędzonych na łapaniu stopa i totalnie huśtawka emocjonalna, dopadło mnie zrezygnowanie.. Kolejny raz powędrowałem do pętli tramwajowej znalezionej poprzedniej nocy, ponownie dojechałem do dworca i wykupiłem bilet na autobus do Brna. O.. ciepły, wygodny autobus.. przespałem całą drogę.. :) Niestety czeskie miasta nie były dla mnie przyjazne. Zebrałem siły, i z Brna postanowiłem jechać dalej autostopem.. Musiałem ponownie wyjechać z centrum miasta na jakąś wyjazdówkę. Dojechałem.. znowu 3-4 godziny i nic... Ehh szkoda mi czasu na kolejny nocleg pod gwiazdami. Dzięki uprzejmości pani ze stacji benzynowej, sprawdziłem autobus do Wiednia i wróciłem na dworzec. W Wiedniu byłem już umówiony z Peterem - moim znajomym z couchsuringu, dlatego byłem spokojny o dach nad głową. Przy okazji znowu Peter zabrał mnie na szybkie zwiedzanie miasta i zapewnił komfortową noc.

Niespodziewane spotkanie z Laurą w Zagrzebiu.

Kolejnego dnia, wiedząc jak trudne jest wyjechanie z centrum ogromnego miasta, nie zastanawiając się wziąłem kolejny autobus do Zagrzebia, a tam zupełnie przypadkowo spotkałem Laurę - koleżankę z Finlandii poznaną na Erasmusie, ona także zwiedzała Chorwację korzystając z ostatnich tygodni semestru. Korzystając z tego spotkania postanowiliśmy pozwiedzać trochę stolicę. Jeszcze tego samego dnia wsiadłem jednak w autobus na wybrzeże, a dokładniej do Zadaru, gdzie powinni się znajdować moi znajomi. Okazało się jednak, że z powodu mojego opóźnienia.. moi znajomi przemieścili się już z Zadaru nieco dalej wzdłuż wybrzeża.., a ja dojechałem do miasta już późnym wieczorem.. Na dotarcie do znajomych nie było więc szans. Byłem na wybrzeżu, jest ciepło, ja nabrałem z powrotem odwagi - na plaży na pewno znajdzie się jakieś fajne miejsce do nocowania. Nie było to tak łatwe, jak myślałem, nie znając totalnie terenu, krążyłem wzdłuż plaży, jednak w mieście trudno znaleźć jakiś ustronny skrawek ziemi.. Przeszedłem wzdłuż miasteczko dwa razy i wkońcu zdecydowałem się rzucić namiot w wysokiej trawie na wylocie z miasta. Była już znowu noc, cicho spokojnie.. zasnąłem zmęczony kolejny raz bardzo szybko. Bardzo zdziwiłem się za to rano - kolejny raz miejsce za dnia wyglądało zupełnie inaczej niż nocą. Gdy otworzyłem namiot o 8 rano, kilka metrów ode mnie na plaży było już kilku plażowiczów. Mimo, że mój namiot w (jednak nie tak dobrym ukryciu w trawie) wyglądał dość smutno, to nikt nie zwrócił uwagi. Ja także się już nie przejmowałem, zażyłem cudownej kąpieli w morze z samego rana, a następnie urządziłem sobie śniadanie w postaci starych kanapek na środku plaży, a w koło miałem porozwijane namiot i karimatę, aby nieco przeschły na słońcu.

Pierwszy nocleg na Chorwackiej plaży, mimo trudności - szczęśliwy

Krótki spacer po mieście i cóż, trzeba odezwać się do znajomych i ruszyć w pogoń za nimi. Ooo nie! Kolejny raz niemiła niespodzianka! Mój telefon wyłączył się, a przypadkowo w kieszenie wdusił mi się nieprawidłowy PIN kilkukrotnie i potrzebny był kod PUK. No to jestem kolejny raz w du..ie! Znowu emocje szargały mną - te pozytywne, bo jestem już w Chorwacji, jest ciepło, ładnie, miło.. ale znowu cel w postaci dotarcia do przyjaciół się skomplikował. Szczerze myślałem, że już ich nie spotkam i spędzę wakacje w Chorwacji zupełnie samotnie. Gdybym chociaż znał numer telefonu do kogoś z nich.. Zadzwonić do domu? Wiedziałem, że aktualnie i tak nikt nie będzie w stanie odnaleźć mojego kodu PUK, żeby mi go podać.. Eh, no nic postanowiłem liczyć na szczęście i ruszyć w kierunku gdzie byli ostatnio moi znajomi, chociaż wiedziałem, że codziennie także oni planowali zmieniać miejsce pobytu. Wyszedłem z miasta i zacząłem łapać stopa, przejechałem kawałek, łapałem kolejnego stopa i tu niespodzianka.. dzwoni mój telefon, a ja mogę odebrać połączenie!? Szok, myślałem że jest wyłączony, a widocznie była to blokada jakaś, ale telefon funkcjonował i mogłem odebrać rozmowę! Dzwonił znajomy z grupy do której miałem dojechać. Przedstawił mi krótko jaki mają plan na dzisiaj i ruszyłem w pogoń. Na szczęście udało mi się sprawnie dotrzeć i odnaleźć ich.

Ekipa autostopowiczów wreszcie w komplecie.

Kolejny tydzień spędziliśmy razem w 7 osób codziennie podróżując autostopem wzdłuż chorwackiego wybrzeża i nocując w namiotach na plaży / wybrzeżu. Podczas jednego z takich noclegów kolejny raz nie obyło się bez przygód. Zawsze wybieraliśmy miejsca z dala od cywilizacji, a namioty rozbijaliśmy po zmroku. Pewna miejscówka nie okazała się szczęśliwa.. O 5 nad ranem rybacy właśnie na naszym skrawku plaży dokonywali połowu ryb w sieci rybackiej.

Łapania stopa za pomocą napisu z miejscowością docelową.

oraz na kciuk oraz flagę Polski ;).

Jeden z noclegów w bajecznym miejscu..

Od świtu kilku mężczyzn biegało wkoło naszych namiotów krzycząc coś w obcym języku. Naprawdę nie wiedzieliśmy co się dzieje, a wyjść z namiotu było strach. Dopiero jak zrobiło się jasno, okazało się że to rybacy, i po ich odpłynięciu mogliśmy zanurzyć się w dalszy sen. Po Chorwacji autostopem jeździło się już naprawdę bardzo sprawnie mimo, że byliśmy dużą grupą z łatwością docieraliśmy w kolejne miejsca. Równie szybko udało mi sie wraz z koleżanką złapać transport z Chorwacji do Węgier, gdzie kolejne dni spędziliśmy nad Balatonem. Mimo wielu nieszczęśliwych zbiegów okoliczności, podróż ta bardzo wiele mnie nauczyła - dała mi nauczkę za nieprzygotowanie się i zbyt dużą bojaźliwość. Jednak poprzez moje gapiostwo przeżyłem tak niesamowite emocje, które zmieniają charakter, wzmacniają, budują i zostawiają wspomnienia na całe życie.

Wiele kilometrów z plecakiem na sobie w takich miejscach jest czystą przyjemnością.! :)